Bugün Serpil günüydü. Sabah güneşi az biraz yükseldiğinde Karaburun Hükümet binasından yola çıktım. Karaburun girişindeki göbeğe geldiğimde saat 8:30´u bulmuştu. Anayolu takip ederek önce Saip girişine ardından Saip içlerine ilerledim. Yaklaşık 4 km´lik yolu asfalt zeminde 45 dakikada tamamlamıştım. Serpil´in hazırladığı enfes kahvaltı ve çaylı sohbetli bir zaman ardından Saip içerisinden İyonya Yolunu takip ederek Karaburun´a gitmeye karar verdik. İyonya Yolu köy içerisinde nasıl devam ediyor bilemiyorum ama biz Taş Avlu´nun yanından inen yoldan batıya doğru ilerleyerek ilk kırmızı-beyaz işaretleri bulduk. İşaretler çok yeni ve yol bakımlıymış gibi başlasa da kısa süre sonra işaretlenmiş parkurdan ilerleyemedik; yol yer yer kesilip yığılmış çalılarla kaplı, yer yer de tarlalardan toplanmış taşların yığılmasıyla geçilmez durumdaydı. Ama sorun olmadı bu kısımları komşu tarlalara geçip kolayca aştık. Bitki örtüsünün doğal gelişimi ile daralan kısımlar ise pek keyifliydi; buralarda çalılar insan boyunu aşmış, patikayı neredeyse bir tünel gibi örtmüştü. Çakıl önden yolu kontrol eder gibi koşuyor, sonra hala gelebiliyor muyuz diye dönüp yine yanımıza kadar geliyordu. Patika İskele Mahallesinin güneyindeki mezarlığa, hatta sonrasındaki garip köprüye kadar gayet güzeldi. Ama İskele Mahallesinin sokaklarına 50-100 metre kala hem çer çöp arttı, hem de vadi içerisindeki sazlar sarmaşıklar zor aşılır bir hal aldı. Tabii sıcağı aşmaya giydiğimiz kısa kollu, kısa bacaklı giysiler de bizi çalı ve dikenlerden koruyamadı, epey bir çizildik. Pazaryerinin yanından doğru çay bahçesinin yolunu tuttuk. Sanki gün boyu hiç görüşmemişiz, burada da epey bir sohbet ettik. Saat neredeyse 4 olmuştu, Öğretmen Evlerinin begonvilli güzel sokaklarından bu kez bizim eve geldik. Annem karnımızı doyurdu. Gün güzel, parkur keyifli, sohbet boldu...